Μικρός ατρόμητος άνθρωπος ξεκίνησες

τη μια στιγμή μπουσουλούσες

και την επόμενη;

Ε! Την επόμενη… τόλμησες!

και στάθηκες στα δύο σου πόδια

και τόλμησες

και περπάτησες και ας έπεσες

και τόλμησες

και έτρεξες, και ας σου έμαθαν τον φόβο

και τόλμησες για αμέτρητη φορά

και πέταξες, και ας έμεινες μόνος

και μια στιγμή, που δεν την

περίμενες αλλά τη μόχθησες καιρό

τόλμησες και ω… τι ωραία έκπληξη

νάσου, Εσύ.

Στο λέω εσένα, να τ’ακούω εγώ. Αν σήμερα νιώθεις φόβο, ατολμία, αδυναμία να χειριστείς, να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση στη ζωή σου είναι γιατί δεν θέλεις και όχι γιατί δεν μπορείς. Ξέρεις γιατί το λέω με τόση βεβαιότητα; Ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά πως όποτε τολμήσαμε να το ονειρευτούμε και να επενδύσουμε το φουλ των δυνάμεων μας με πίστη, επιμονή και αφωσίωση τα καταφέραμε.

Αν σήμερα νιώθεις πως παρά-είσαι σε κάποιο σταυροδρόμι στη ζωή σου τότε έφτασε η ώρα να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να δεις αυτό που είσαι: Ένας Ήρωας που ξέχασε το ποιος είναι… προσωρινά. Μην πεις το στόχο σου, δες τον στόχο σου και συγκράτησε την εικόνα με (τα συναισθήματα που την συνοδεύουν) ως μια πραγματικότητα που την είδες εσύ πρώτος. Και αν ακόμα φοβάσαι κάνε ένα μικρό μόνο βήμα. Ζήτα βοήθεια. Απλώς βεβαιώσου ότι ξέρουν, μπορούν και θέλουν να σου δώσουν τη βοήθεια που χρειάζεσαι.

Το κενό δεν είναι ούτε άδειο, ούτε απουσία. Το κενό δεν έχει μέγεθος ή διαστάσεις μέχρι να το ορίσει ο άνθρωπος σε βάζο, σε σπίτι, σε ευκαιρία. Το κενό είναι η συμπαντική συχνότητα δημιουργίας. Το κενό είναι ένα ατέλειωτο πεδίο άπειρων δυνατοτήτων δημιουργίας. Το κενό επιτρέπει στο άγνωστο να φανερωθεί. Το κενό είναι η μήτρα του σύμπαντος.

 Χωρίς το κενό στα σωθικά της μάνας μας δεν θα ερχόμασταν στην ζωή.  Χωρίς κενό δεν θα είχαμε μουσική και φυσικά ούτε ομιλία. Χωρίς κενό αντί για γέλιο και κλάμα θα είχαμε ασχημάτιστες κραυγές. Χωρίς κενό δεν θα έφταναν ποτέ κοντά μας οι ζωοδόχες ακτίνες του ήλιου. Χωρίς κενό η καρδιά μας δεν θα είχε παλμό, το καρδιογράφημά  θα ήταν μια νεκρική ευθεία και όλα τα κτυποκάρδια θα ήταν ένα αδιάφορο, μονότονο βουητό. Το διάφραγμα στο στέρνο μας  κατεβαίνει κάτω, δημιουργεί κενό και ο πνεύμονας έχει χώρο να γεμίσει με φρέσκο οξυγόνο. Χωρίς κενό δεν θα υπήρχε καινοτομία. Χωρίς κενό θα είχαμε στο κεφάλι μας ένα αδιάλειπτο βουητό αντί για ευδιάκριτες σκέψεις. Χωρίς κενό δεν θα υπήρχαν τα γράμματα και φυσικά ούτε ποιήματα, ούτε γλυκόλογα, ούτε και τραγούδια.

Τώρα να μου πεις, γιατί αυτή η κενο-λογία. Απλώς αναρωτιέμαι πως αν το κενό έχει τόσο μεγάλη παρουσία στη ζωή μας μήπως θα μπορούσαμε να το αξιοποιήσουμε και σε άλλες φάσεις της ζωής μας.

Για παράδειγμα πώς θα βοηθούσε τις συζητήσεις αν δημιουργούσαμε κενό. Είναι η σιωπή κενό όπου κυοφορείται κατανόηση; Είναι η ενθάρρυνση πολυφωνίας κενό όπου επιτρέπεται η διαφορετικότητα; Αν σβήσουμε τον πίνακα δημιουργούμε κενό για μια νέα θεώρηση; Είναι η απόδοση άλλης ερμηνείας κενό που προσφέρει νέα αντίληψη; Είναι η διακοπή της συνεδρίας κενό για επανεκτίμηση; Είναι η μη διακοπή του ομιλητή  κενό που επιτρέπει στον άλλο να αναπτύξει το συλλογισμό του; Θα έκανε τις δημιουργικές αναζητήσεις μας πιο αποτελεσματικές αν ρίχναμε στο “κενό” παροχημένες αντιλήψεις και αχρείαστες πληροφορίες;

Πώς θα επηρέαζε τις σχέσεις ζευγαριών αν εφαρμόζαμε το κενό; Να ενθαρρύνεις το σύντροφό σου να απολαμβάνει χρόνο χωρίς εσένα είναι κενό που τρέφει εμπιστοσύνη και ελευθερία; Να επιτρέπεις στο σύντροφό σου να κάνει τα δικά του λάθη είναι κενό που τον βοηθά να βρει τον εαυτό του; Να δημιουργείς απόσταση μεταξύ θυμού και ανταπόκρισης είναι κενό για πιο παραγωγικό χειρισμό; Να απομακρύνεις τα κινητά τηλέφωνα όταν είσαι με τον σύντροφό σου είναι κενό ευκαιρίας για να προσφέρετε αναγνώριση ο ένας στον άλλο;

Από την άλλη αν νιώθεις κενό μέσα σου ως ένδειξη ελλείμματος και ανεπάρκειας μην ψάψεις να το γεμίσεις με “πράγματά” συμπεριλαμβανομένου και ατόμων στη ζωή σου. Το μόνο που θα κατορθώσεις είναι να μεγαλώσεις την αίσθηση του κενού γιατί περιμένεις κάτι που δεν εξαρτάται από σένα. Το κενό που νιώθεις μέσα σου είναι άρνηση μέχρι να το δεις ως ευκαιρία να το ορίσεις.

…το λεξιλόγιο σου σήμερα. Μήπως είναι το ίδιο με αυτό της εφηβείας σου ή ακόμα με το περσινό; Πρόσεξε ακόμη το λεξιλόγιο μεταξύ δύο ανθρώπων (συνεργατών, συγγενών, εραστών) και θα ανακαλύψεις τη δυναμική της σχέσης τους.

Βλέπεις, από τη στιγμή που έμαθες τη σημασία μια λέξης αυτή παύει να είναι ένα σύνολο γραμμάτων. Αναβαθμίζεται σε σύμβολο το οποίο βρίσκει τη θέση του στο δικό σου, ιδιαίτερο αρχείο συσχετισμών συνδεδεμένη με συναισθήματα, αντιλήψεις και φυσικά αναμνήσεις.

Έτσι λοιπόν μια πρόταση μπορεί να λέει ένα πράγμα, ωστόσο οι λέξεις που την αποτελούν να έχουν άλλο, διαφορετικό μήνυμα.

Θα χαρώ πολύ αν έχουμε τη δική σας άποψη.

 

Εγχειρίδιο για τη Μιζέρια;

“Ανάποδα ξύπνησες;” να μου πεις

Και γιατί να εστιαστούμε στη “Μιζέρια” και όχι στην “Ωραία Ζωή” που όλοι μας ποθούμε;

Δίκιο έχεις. Και εγώ αυτής της άποψης είμαι. Συνήθως.

Ωστόσο στην περίπτωση της Μιζέριας η σχέση μας μαζί της είναι όπως αυτή που έχει το ψάρι με το νερό. Είναι τόσο καθιερωμένη στις συμπεριφορές μας που περνά απαρατήρητη, ως και  φυσιολογική.

Ίσως αν την ονοματίσουμε, όπου την αναγνωρίζουμε, σε καθημερινά περιστατικά, τότε ίσως να έχουμε καλύτερες πιθανότητες να μπούμε σε τροχιά “Ωραίας Ζωής.”

Σε αυτή μας την εξερεύνηση, τρεις ορισμοί θα βοηθήσουν τη συζήτησή μας, ως κοινό σημείο αναφοράς.

1. Μιζέρια: είναι η άγνοια των συμπεριφορών που συνιστούν “Ωραία Ζωή.” Περιορίζει τις δυνατότητες του ατόμου να ανταποκριθεί με αυτοπεποίθηση και επάρκεια στις καταστάσεις της ζωής του. Με δύο λόγια. Μιζέρια είναι η άγνοια ωραίων επιλογών.
2. Ωραίος: Ετυμολογικά προέρχεται από την “ώρα.” Κάποιος ή κάτι, εκπληρώνεται στην ώρα του, δηλαδή στην καλύτερη του ποιότητα, με τρόπο που αρμόζει στις προσωπικές του αξίες και τις συνθήκες στη ζωή του.
3. Ωραία Ζωή:  Ο καθένας μας έχει τη δική του, ιδιαίτερη σχέση με την “Ωραία Ζωή.” Ωστόσο κάποιες συστατικές συμπεριφορές είναι καθολικής αναγνώρισης:

α) Ενσυνείδηση. Ενεργή και αμερόληπτη επίγνωση της σχέσης που έχω με ό,τι συμβαίνει τώρα στον εαυτό και το περιβάλλον μου. Αναγνωρίζω σκέψεις, αισθήσεις και συναισθήματα. Δεν τα κρίνω, δεν τα σχολιάζω, δεν τους προσθέτω υπόσταση με ιστορίες από το παρελθόν. Απλώς παρατηρώ και  δηλώνω παρών στη ζωή μου τη στιγμή που αυτή συμβαίνει. Και έτσι διδάσκω και διδάσκομαι το πιο σημαντικό μέσο που έχω στη διάθεση μου για να βιώσω τη ζωή μου. Τον εαυτό μου.

  β) Αταραξία. Αναγνώριση της πραγματικότητας και της διαφορετικότητας με πνεύμα αμερόληπτης και υπεύθυνης ανταπόκρισης. Ούτε έλξη, ούτε αποστροφή. Είναι αυτό που είναι. Δεν ταράζομαι -δεν ταυτίζομαι- ούτε με την επιτυχία, ούτε με την αποτυχία, γιατί δεν παθιάζομαι να ελέγξω αυτά που δεν μπορώ.

γ) Ακεραιότητα. Καίριο συστατικό ειρήνης και γαλήνης ακόμα και στις πιο δυσχερείς συνθήκες. Είσαι αυτό που είσαι, είτε είσαι μόνος ή με πολλούς. Η ακεραιότητα απλοποιεί τη λήψη οποιασδήποτε απόφασης γιατι το σημείο αναφοράς της είναι σταθερό και δικό μας. Διαχρονικό πρότυπο ακεραιότητας. Ο Σωκράτης. Χειρίστηκε τη θανατική καταδίκη του, με απαράμιλλο σεβασμό προς τις αξίες με τις οποίες έζησε όλη του τη ζωή. Η Ακεραιότητα είναι η ζωτικότερη εκδήλωση Αυτογνωσίας, Αυτοσεβασμού και φυσικά Αυτοπραγμάτωσης.

Αυτά τα λίγα προς το παρόν. Δεν τελιώσαμε. Τώρα αρχίζουμε.

Κάνω εγώ την αρχή και τη διαχείριση και σας προσκαλώ να μας διαφωτίσετε με τα δικά σας “Ζεις Μιζέρια όταν…”

Όχι, δεν του το συγχωρώ. Χαστούκι στο εγώ μου.  Έτσι το ένιωσα. Ένα χαιρέτισμα του, δύο λέξεις όλες κι όλες έκαναν τη δουλειά τους. Αυτό όμως που  με σκούντησε ήταν η γνησιότητα της φωνής και της ματιάς του.

Δράστης, ο διαβόητος καλούργος Ρομπέρτο Μπενίνι, πρωταγωνιστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης στην βραβευμένη ταινία “Η Ζωή είναι Ωραία.”

Όλοι το γνωρίζουμε πως στην επικοινωνία δεν είναι το περιεχόμενο αλλά ο τόνος της φωνής σου και η γλώσσα του σώματος σου που δίνουν πειστικότητα και ένταση σ’αυτό που λες. Απλώς προσέξτε κάποιον στο ξέσπασμα του θυμού του. Πόσοι όμως κατορθώνουμε να μεταδίδουμε αυθεντικά μηνύματα αγάπης και εκτίμησης κάθε φορά που αντικρίζουμε κοντινά μας άτομα, πόσο μάλλον συνεργάτες; Να μην αναφέρω τον εαυτό μας στον καθρέφτη γιατί εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν.

Ε, λοιπόν ο Μπενίνι το κατορθώνει από την πρώτη στιγμή που ο ίδιος και η ματιά του κυριολεκτικά “πέφτουν” στη γυναίκα της ζωής του.  Το μέτωπό του φωτιζόταν, τα μάτια του σπίθιζαν και η φωνή του μυροβολούσε την αλήθεια της καρδιάς του.

“Μπουοντζόρνο Πριτζιπέσσα”, όχι μια φορά, αλλά κάθε μα κάθε φορά να σε υπενθυμίζει την ιδιαίτερη εκτίμηση που τρέφει για σένα. Σ’ανεβάζει; Ναι ή όχι;  Τι είδους σχέση καλλιεργεί;

Τώρα, θέλω να με ακολουθήσεις για λίγο.

Σκέψου τρία πολύ αγαπημένα σου πρόσωπα. Έχεις κάποιο ιδιαίτερο τρόπο που τα χαιρετάς; Τι συναισθήματα επιβεβαιώνουν οι ματιές σας; Μήπως η ιδιαιτερότητα της σχέσης χάθηκε στη φθορά της συνήθειας;

Τώρα κάνε την ίδια αξιολόγηση για τρεις στενούς σου συνεργάτες.

Αυτό το τεστ είναι σαν τον ορό της αλήθειας. Σου δείχνει πόση απόσταση χωρίζουν τα λόγια απ’την αλήθεια των συναισθημάτων σου. 

Όσο και να ακούγεται ακραίο  το μέλλον μιας σχέσης μας κρίνεται στην αλήθεια που εκπέμπουν οι ματιές μας.

Και σε ιδιαίτερα προσωπικό επίπεδο θαυμάζω τους  ανθρώπους που κάνουν τη ματιά τους δήλωση αγάπης προς τη σύντροφό τους.

Μεράκι: Αγάπη και φροντίδα γι’αυτό που κάνεις.Πολύ μεγάλη επιθυμία.

Το Μεράκι μου: Αυτό που τρέφει τη ψυχή μου, το πνεύμα, τη φαντασία μου. Αυτό που όταν ασχολούμαι μαζί του ρέω, σε απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, μέσα στο αιώνιο τώρα. Είναι ο τρόπος μου να καταλάβω, να σχετιστώ και να εκφράσω τον εαυτό μου, τη ζωή, τον κόσμο. Είναι το εφαλτήριο μου όταν είμαι χαρούμενος. Είναι το καταφύγιο μου όταν είμαι λυπημένος. Είναι τα φτερά της καρδιάς μου. Κυριάρχο συναίσθημα; Ευδαιμονία.

Κάποιοι το λένε “χόμπι.” Για μένα το “μεράκι” έχει κάτι ουσιώδες και ενεργητικό.

Θα μου δώσει μεγάλη χαρά να μάθουμε για το δικό σου μεράκι. 

Αλήθεια τώρα, δεν κουράστηκες να τραγουδάς καραόκι τη ζωή κάποιου άλλου;

Έχω κάτι πολύ αρχαίο να σου πω. Δεν με νοιάζει πόσο υποτιμάς τον εαυτό σου, ούτε πόσο αυστηρά τον κρίνεις. Επίσης μου είναι αδιάφορο πόσο ασήμαντος νιώθεις παρά τις επιτυχίες σου. 

Τη στιγμή που γεννήθηκες το σύμπαν κατέγραψε στα αρχεία του την άφιξη ενός πλάσματος που παρόμοιό του δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. Δεν χρειάζεται ούτε καν να το πιστέψεις. Είναι γεγονός αναντίλεκτο και βαρυσήμαντο όσο και το αξίωμα που δηλώνει ότι η ζωή φέρνει στη ζωή τα απολύτως αναγκαία. Το ακούς; Να το επαναλάβω γιατί η αλήθεια αυτή καταπλακώνεται καθημερινά από τα δελτία ειδήσεων του τρόμου και του φόβου.  Όχι μόνο είσαι μοναδικός και ανεπανάληπτος αλλά είσαι και αναγκαίος για τη ζωή.

Και να σου πω και κάτι άλλο που δεν θα στο πούνε οι παιδαγωγοί σου: η ζωή δεν απαιτεί να “γίνεις κάποιος” μεγάλος και τρανός για να σε κρίνει άξιο παιδί της. Η ζωή σου ζητά μόνο ένα πράγμα: Ζήσε την. Απλά ζήσε τη με το μεράκι σου. Και πάψε να πασκίζεις να τη στριμώξεις μέσα στη κονσέρβα που σου σερβίρει από μωρό παιδί  το “κατεστημένο σύστημα σύγκρισης και εξομοίωσης” μέσα από τα μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα. Η ζωή είναι πολύ πιο απλή και πλούσια από αυτό που είναι σε θέση ν’αντιληφθεί το υπνωτισμένο μας μυαλό.

Ζούμε σε μια κοινωνία της υπερπαραγωγής, της υπερκατανάλωσης, της υπερσπατάλης και φυσικά υπερδανεισμού. Και μετά μιλάμε για έλλειψη και στέρηση. Λες να υπερβάλλω; Ένα απλό τεστ. Άνοιξε οποιοδήποτε ερμάρι του σπιτιού, τώρα άνοιξε τα ντουλάπια της κουζίνας, προχώρα στο   ψυγείο και τον καταψύκτη. Α! Και κάτι άλλο εξέτασε την κατάσταση λογαριασμού της πιστωτικής σου κάρτας. Τι παρατηρείς; Μέτρο ή υπερβολή; Φτάσαμε στο σημείο που δώσαμε και θεραπευτική εγκυρότητα στην άλογη καταναλώση με το άκρως επιστημοφανές “shopping therapy.” Έτσι τρέχουμε, τρέχουμε σαν ακέφαλη κότα να ικανοποιήσουμε επιθυμίες και ανασφάλειες. Και μετά δουλεύουμε, δουλεύουμε σαν τυφλοπόντικες για να εξυπηρετούμε τα δανεικά.

Πάψαμε από καιρό να φιλοσοφούμε τη ζωή μας ως άτομα και ως κοινωνία. Πού χρόνος ή καθαρό μυαλό να αναγνωρίσουμε ταλέντα,  δεξιότητες και συμπεριφορές. Πόσο μάλλον ν’ανακαλύψουμε ευαισθησίες και ανησυχίες. Να ονειρευτούμε, να ερωτευτούμε, να δημιουργήσουμε αυτά που μόνο το δικό μας το μυαλό μπορεί να συλλάβει. Ν’ανακαλύψουμε το δικό μας χαρακτηριστικό μεράκι.

Αυτά κι άλλα άγνωστα ψήγματα του ψυχισμου σου συνθέτουν το ιδιαίτερο τραγούδι το οποίο έφερες μαζί σου σε αυτή τη ζωή. Αν δεν το τιμήσεις εσύ, αν δεν το συνθέσεις εσύ, αν δεν το ερμηνεύσεις εσύ, θα χαθεί. Δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι το τραγουδι σου.Με ενδιαφέρει οτι είναι το τραγούδι σου. Μπορεί νάναι μια νέα αντίληψη, μια νέα πρακτική, μπορεί να είναι μια ανακάλυψη, μικρή μεγάλη δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι εσύ εκπλήρωσες τον εαυτό σου. Ζεις το μεράκι σου. Και την ίδια στιγμή δείχνεις και σε μας το δρόμο. Έτσι πραγματικά μαθαίνουμε εμείς οι ανθρώποι.

Είναι καιρός να ενηλικιωθείς. Καιρός ν’αναλάβεις την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στη  ζωή σου. Καιρός ν’αφήσεις πίσω σου τις μίζερες μέρες του Καραόκι. Bρες το τραγούδι μέσα σου και δώστου την καρδιά σου. Αυτό μόνο.

Ετοιμάζω κάποιες εισηγήσεις που ίσως να σας είναι χρήσιμες. Σύντομη, περιεκτική λίστα. Απλώς στείλτε μου email στο andreas@mesarites.com με τίτλο: Από το καραόκι στο μεράκι

– Πας σχολείο για μην είσαι όποιος όποιος

– Πας πανεπιστήμιο για να αυξήσεις τις πιθανότητες σου, να γίνεις κάποιος

– Πιάνεις δουλειά και περιμένεις τη θέση που θα νιώσεις κάποιος

– Φτιάχνεις και οικογένεια ως ατράνταχτη απόδειξη ότι έγινες κάποιος

Στο τέλος της μέρας  ξαπλώνεις μεσοσκόταδα, μάτι ερμητικά ανοικτό, καρφωμένο στο ταβάνι και αναρωτιέσαι: ποιος είναι αυτός ο κάποιος που πρέπει να γίνω για να γίνω κάποιος; 

“Μην περιμένεις να κάνεις μεγάλο άλμα αν η ματιά σου βλέπει κοντά.”

Αν θες να κάνεις μεγάλο άλμα στη ζωή σου φρόντισε η ματιά της πιστής σου να φτάνει τόσο μακριά που οι πολλοί να σε παίρνουν για τρελλό, οι δικοί σου να σε θεωρούν τουλάχιστον παράξενο και εσύ ώρες, ώρες να συμφωνείς μαζί τους.

Α!Και κάτι άλλο. Είναι τα χέρια που δίνουν ισχύ στην ώθηση των ποδιών. Πρώτα ρίχνεις τα χέρια μπροστά και ψηλά στον αέρα με τέτοια σιγουριά που τα πόδια ακολουθούν. Αυτό που κάνουν τα χέρια στο φυσικό άλμα το κάνει η προσηλωμένη φαντασία στο επιχειρηματικό άλμα. 

Βλέπει ο Γιάννης το βουνό και λέει.

– “Είσαι ψηλό”

– “τι θα πει ψηλό; Θεόρατο θες να πεις.” απαντά εκνευρισμένα το βουνό

-“Μάλλον είσαι και δύσβατο.”

– “Απροσπέλαστο, τσακίζονται οι πιο έμπειροι”

– “Τότε λέω να μην χασομερώ. Ξεκινώ, ένα βήμα τη φορά και βλέπουμε” είπε ο Γιάννης.

Το βουνό χαμογέλασε και δεν είπε τίποτε.

 

Διάλογος με τον εαυτό μου

Ξεκίνα.

Να πάω που;

Καλή ερώτηση.

Όπου θες. 

Όπου θέλω ε; Ωραία, στο φεγγάρι δικέ μου.

Πόσο πολύ το θες;

Α;

Δικό σου ο προορισμός. Εσύ θα μοχθήσεις, εσύ θα μεταμορφωθείς, εσύ θα καρπίσεις. Το θες τόσο που τα εμπόδια στο δρομό σου να σου είναι απλώς σκαλοπάτια; Το θες τόσο πολύ που να μη σε κλονίσει η αμφισβήτηση και η ειρωνεία των πολλών; Το θες τόσο πολύ που αν πέσεις 999 φορές θα σηκωστείς ωσάν να είναι η πρώτη σου φορά; Το θες τόσο πολύ ώστε ν’αγαπήσεις τα λάθη σου; Και τελικά το θες τόσο πολύ που αν δεν το κατορθώσεις μέχρι το τέλος της ζωής σου να μην νιώθεις πως σπατάλησες τη ζωή σου;

Ε!να το τελευταίο θα είναι πολύ ατυχές να συμβεί στον οποιοδήποτε.

Είναι γιατί βλέπεις τον προορισμό αποκομμένο από σένα και τις αναζητήσεις σου.

Από τη στιγμή που αφιερώθηκες στο στόχο σου λειτουργείς σύμφωνα με το στόχο. Η πραγματική επιτυχία δεν είναι η στιγμή που φτάνεις στο στόχο αλλά η κάθε στιγμή που ζεις το στόχο σου. 

Έτσι, όσο μεγαλεπίβολος και αν είναι ο στόχος σου η στρατηγική παραμένει προκλητικά απλή. Ξεκίνα.

Μα…

Ξεκίνα.

Και αν…

Ξεκίνα.

 

Πυλός ο Άνθρωπος και πλάθεται

για καλό του από τη φύση του

για κακό του από τη φήμη του

“Ο άνθρωπός τρέφεται περισσότερο με επιβεβαίωση παρά ψωμί” Βίκτωρας Ουγκό

Βλέπει ο οίνος το ποτήρι και ξεσπαθώνει, “χωρίς εμένα θα ήσουν ένα ακριβοπληρωμένο, μονοπόδαρο πτυελοδοχείο ανάξιο ακόμα και για φτύμα.

Το ποτηρι δεν έχασε χτύπο.  Ανταπόδωσε αμείλικτα, “χωρίς εμένα θα ήσουν μια κιλήδα στο χώμα δίπλα από ένα κωλονάτο, κρυσταλλινο κύπελλο, περήφανο και…

…“άδειο” συμπλήρωσε δεικτικά η θεά Αθηνά και συνέχισε.

“Πες μου ποτήρι πότε νιώθεις πιο ποτήρι; Όταν κουβαλάς φακές ή φασόλια;

Όχι φυσικά. Κάποιο ποτό.

Έλα τώρα, ό,τι ποτό ή…

“…οίνο” συμπλήρωσε απρόθυμα και εκνευρισμένα το ποτήρι.

– Χάρις τον οίνο κερδίζεις το φυλί των ανθρώπων στο χείλι.

– Και εσύ πότε νιώθεις πιο οίνος;

– Δεν λέω, το ποτήρι ελευθερώνει τα αρώματά μου, διαλαλεί το χρώμα μου. Χωρίς ποτήρι δεν θα πρωταγωνιστούσα στο τραπέζι.

Μπορείτε να ακυρώνετε ή να αναδυκνείετε ο ένας τον άλλο. Σε ποια περίπτωση νομίζετε θάστε πιο ευτηχισμένοι, πιο δημιουργικοί;

Πρώτον. Όταν εγώ αναγνωρίζω και ασκώ τον μοναδικό συσχετισμό ταλέντων, δεξιοτήτων και χαρακτήρα. Δεύτερο. Όταν εστιάζομαι στις δυνάμεις, αντί στα λάθη, των συνεργατών μου προσφέρω ένα περιβάλλον εύφορο για συχνότερους, σημαντικότερους άθλους.

Είμαστε πιο χρήσιμοι στον εαυτό μας και τους άλλους αν αναγνωρίσουμε και θρέψουμε την ιδιαιτερότητα τη δική μας και των άλλων.

Οτιδήποτε περνά από το μυαλό σου είναι πραγματικό… σε σένα.

Ο Καχύποπτος όπου κοιτάξει βλέπει

ανθρώπους με κόκκινες βούλες

τόσο πολύ συνήθισε τα γυαλιά

που φόρεσαν στο νου του από μωρό παιδί

θες να τον πείσεις πως οι βούλες

είναι του μυαλού του φαντασίες;

πώς ξεμαθαίνεις αυτό που ξέχασες

πως σου το έμαθαν;

Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Νους! Ο μέγας μυθοπλάστης, νοηματοδότης και θαυματοποιός. Ναός της αυστηρής λογικής αλλά και της αχαλίνωτης φαντασίας.

Αυτή τη φορά σκαρφίστηκε το “Σωκράτη,” το πλάσμα που συναντήσατε πιο πάνω.  Είναι ένα ιδεόγραμμα που δεν σ’αφήνει να του κοτσάρεις μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Δεν ενδιαφέρει αν είναι: Επίμονη Αλογόμυγα, Αεικίνητη Πεταλούδα, Αποφασιστική Μέλισσα ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι το είδος στο οποίο ανήκουμε αλλά το ήθος το οποίο εμπνέουμε. “Ο Σωκράτης” μας λοιπόν είναι ακούραστος Αναζητητής της Αλήθειας. Τολμά να κεντρίζει την προσοχή μας ακόμα και αυτά που συνιστούν ταμπού. Είναι λάτρης των μαιευτικών ερωτήσεων. Σε μια συζήτηση δεν επιδιώκει την επικράτηση αλλά την αμοιβαία κατανόηση. Δεν αναζητεί κατάληξη αλλά εξέλιξη. Α! Και κάτι ζωτικό. Η όψη του, τα χαρακτηριστικά και τα χρώματά του μας θυμίζουν πως στην έρευνα για την Αλήθεια η δεκτική καρδιά, το χιούμορ και το παιγνίδι είναι πιο παραγωγικά εργαλεία από την τυπολατρεία.

Ο Καθένας μας κουβαλεί τη φυλακή του

Και τ’όνομα αυτών των φυλακών; Αντιλήψεις